Ontsnapping

Over een brug of spoorweg
fiets ik altijd net iets sneller
om mijn gedachten
de tijd niet te geven
signalen door te geven
om stil te blijven staan
en nooit meer verder te gaan
in het leven maar door te reizen
naar een niet-denkend donker,
naar een doodstil slapende
maar dromeloze nacht.
Maar trappend en spartelend
in het diepe onbekende water dat
me meevoert doorheen de dagen,
zet ik mijn zware tocht voort,
voorbij de afslag die ik
telkens links laat liggen,
die mijn lichaam heeft gemist
maar zich in mijn gedachten
als verborgen zijsprong
aan de horizon bevindt.